‘Mijn moeder was zenuwachtiger dan ikzelf’
De geur van vers gemaaid gras. Het prachtige geluid van voetbalnoppen op beton. Het leer dat het net doet bollen. Het teamgevoel. De roes van de overwinning. Het zijn de zaken die Cheyenne Baanvinger het meeste miste toen zij gedwongen enkele maanden moest herstellen van haar scoliose-operatie. Nu, een jaar later, staat ze weer op het veld en kan ze eindelijk weer haar echte zelf zijn: een held op voetbalschoenen.
Een zonnige nazomermiddag. We bevinden ons in het restaurant van de Sint Maartenskliniek in Nijmegen. Cheyenne Baanvinger (16) heeft net even een balletje hooggehouden voor de bij dit artikel behorende fotoshoot. Aan niets was te merken dat zij iets meer dan een jaar geleden een zware scoliose-operatie heeft gehad, waarbij de bocht in haar wervelkolom van 66 graden werd gecorrigeerd tot 18 graden. ‘Ook voor mijn operatie had ik nergens last van’, vertelt ze, terwijl moeder Rina, opa Theo en oma Trudy aan tafel schuiven. ‘Mijn spieren zijn altijd heel soepel geweest, omdat ik zoveel sport. Maar ik stond blijkbaar heel erg scheef.’ ‘Iedereen zag ‘t: ze stond echt naast haar heupen’, voegt oma Trudy toe.
Verbazing
Cheyenne was elf jaar toen haar huisarts haar doorverwees naar het Bravis ziekenhuis in Roosendaal. Daar kreeg ze een Boston brace aangemeten, die gelukkig bij het sporten – Cheyenne voetbalt bij RKVV Roosendaal – af mocht. Pijn of klachten had ze niet of nauwelijks, ook niet bij de intensieve oefeningen die ze bij de tweewekelijkse houdingstherapie als huiswerk kreeg. ‘Dat ze zo weinig last had, verbaasde een hoop mensen’, zegt moeder Rina.
Gewoon doorgaan
De kromming van Cheyennes ruggengraat werd steeds groter. En dus besloot de behandeld arts haar door te verwijzen naar de specialisten van de Sint Maartenskliniek. Daar bleek dat een operatie onvermijdelijk was. De ingreep was in juli 2017. In de aanloop van de operatie bleef Cheyenne gewoon doen wat ze altijd al deed. Rina: ‘Tot een week voor de operatie heeft ze nog getraind en wedstrijden gespeeld. En één dag voor de operatie deed ze nog mee aan bungee-voetbal… Dat kan je toch niet geloven!’
Cheyenne was ook totaal niet bang: ‘Mijn moeder was zenuwachtiger dan ikzelf. Ook op de ochtend van de operatie. Ze vroegen me of ik een pilletje tegen de zenuwen wilde. Ik zei: “Geef maar aan mijn moeder, die kan het beter gebruiken”.’
